Wa & huiswerk maken

En weer een blog. En weer 10 minuten nadenken hoe te beginnen met een leuke zin... Blanco! Dus dan maar gewoon zo. Op een of andere manier is het begin altijd het moeilijkst.
Inmiddels ben ik al een tijdje terug uit Wa. En wat was het leuk daar! Ben door ontzettend lieve mensen ontvangen en opgenomen als nieuw familielid. En in Wa geen trotro (meest oncomfortabele, maar in Kumasi de meest gebruikelijke manier van vervoer; een veel te klein busje waar je lekker naast elkaar zit gepropt (ja lekker tegen elkaar zweten met deze temperaturen) benen tegen het stoeltje voor je gepropt, het liefst zouden mijn benen zich door het stoeltje voor mij heen boren, en een dak dat vervelend dichtbij komt als je te hard over een hobbel, of wat veel vaker voorkomt, een gat in de weg rijdt. Maar ja "That's Ghana for you!". Alleen in Wa dus niet, woehoe! Hier een motorfiets scooter ding, fantastisch! En wat een vrijheid! Ik reed zelf niet maar ben door een zeer vriendelijke jongen elke keer netjes van hot naar her gebracht. Heerlijk vond ik het. En niemand die hier Obruni roept, hoe dan?! dacht ik. Maar al gauw genoeg kwam ik erachter dat ze hier geen Obruni (blanke) maar Nasala zeggen. Heel schattig, de kinderen die je zien roepen altijd "Nasala, how are you?!" En zeggen dan zonder antwoord van mij af te wachten "I am fine, thank you!". Maar lang niet alle kinderen genoten van mijn aanwezigheid. Soms was het de eerste keer dat ze een blanke zagen, dood eng, HUI-LEN! Het was fijn om even weg te zijn en niet elke dag te horen hoeveel geld er nodig is voor weet ik het wat allemaal (en of ik daar dan niet een handje bij kon helpen). Het is hier trouwens een echte no go om als vrouw mee te betalen voor drankjes. Toen ik een bijdrage wilde leveren werd er van alles geroepen en geprotesteerd, of ik gek geworden was. Hier is het dus zo dat de mannen de drankjes betalen, zij beheren het geld. Mannen daarentegen kunnen bij iedereen naar binnen lopen, mogen eten wat ze willen en kunnen dan gewoon weggaan. Er wordt ook van de vrouwen verwacht dat ze eten, van zekere kwaliteit(!), aan de mannen geven.
Nog iets. In Ghana kennen ze geen tijd, de meesten dan tenzij het tijd voor de kerk is, dus er kan de hele dag gedronken worden want borreltijd doen ze niet aan, of juist dus wel maar dan de hele dag door. En dan nee zeggen... "Nee" kennen ze niet. Is onbeleefd. Ben inmiddels in zware detox, nee hoor het valt allemaal reuze mee!
Terug in Kumasi werd ik letterlijk en figuurlijk warm ontvangen. Man wat is het heet hier! Veel vochtiger en dus veel meer "druppeltjes op m'n voorhoofd", "you are suffering from the heat!". 's Ochtends breng ik nu de jongste kinderen naar school, in m'n pyjama als Ma Flodder het kan hier allemaal (denk ik), elke ochtend weer een ware attractie. Voelt dan toch wel echt als een mama. Kindjes aan de hand en uitzwaaien op het schoolplein, o o o. En weer een verschil met Nederland en een grote persoonlijke overeenkomst. Een van de oudste jongens was op tweedaagse excursie geweest en moest een verslag hierover schrijven van maar liefst 100 pagina's. Dit schreef hij eerst op papier en of ik het voor hem wilde typen aangezien ik sneller ben met typen en de dag erna het moest worden ingeleverd, geen probleem (overeenkomst: wachten tot het laatste moment, het gebeurt dus overal!!). Hij had al een klein beginnetje gemaakt... In lettergrootte 28!!.... Ik zei dat het wel vriendelijk was dat zelfs mensen die heel slecht konden zien ook zo de kans kregen zijn verslag te lezen. Zo kom je inderdaad wel aan de 100 pagina's. Begrijp nu ook meteen waarom bij ons altijd een lettertype en lettergrootte wordt vermeld. Meneer ging zijn verslag wel aan mij voorlezen, dat zou sneller gaan. Niet dus. Ben erachter gekomen dat zijn Engels als je het letterlijk moet overnemen lang niet zo makkelijk te verstaan is en dan plaatsen en namen als Manhyia (spreek je uit al mansja) en Okromfo lang niet zo logisch klinken als dat je ze schrijft. Maar we zijn er toch uitgekomen.... Totdat er lights off (geen elektriciteit) kwam. Noooooo! Gelukkig wel af en toe opgeslagen maar lights off kan hier variëren van 5 minuten tot 24 uur. En is niet iets eenmaligs, eerder dagelijkse kost. Als ik dan terugdenk aan mijn studententijd (klinkt nu als een hele tijd geleden...) had ik een hele hoop vakken zeer waarschijnlijk niet gehaald. Vrijdagochtend dus meteen weer aan de slag om het proberen af te maken. Helaas geen 100 pagina's maar wel een normale lettergrootte. En toen kreeg hij uitstel, mazzelaar!
Toch zijn een hoop dingen herkenbaar die ik vroeger ook deed. Te laat opstaan om vervolgens naar school te rennen. Huiswerk in de ochtend snel maken omdat de avond ervoor toch echt leukere dingen te doen waren. Bij anderen vragen of zij het huiswerk al af hebben en of ze alsjeblieft zo vriendelijk willen zijn om de antwoorden te delen.
De kinderen zijn trouwens erg blij met alle spulletjes die zijn meegegeven. Autootjes zijn zo in de smaak gevallen dat ze helaas de volgende APK keuring niet meer zullen halen. De maskers zijn gekleurd de posters zijn ingevuld en alle puzzels zijn inmiddels gemaakt en liggen over het terrein verspreid. Maar ze hebben er zeker van genoten! Wel wordt nog elke dag gebruik gemaakt van de bal die ik heb meegekregen, wat zijn ze daar blij mee!
Een van de oudste jongens wil graag Frans studeren en leraar worden. Alleen dat was vroeger niet zijn plan en heeft hij geen Frans gekozen. Nu hebben we een avondschool voor hem gevonden zodat hij overdag nog kan werken en drie keer in de week naar de avondschool kan gaan. Daarnaast ligt het op loopafstand van het weeshuis dus hoeft hij zijn geld niet aan vervoer te verspillen. Als hij zijn certificaat hiervoor haalt is de kans ook een stuk groter dat hij wordt toegelaten op de universiteit. Genoeg redenen om hem deze kans te geven! Daarnaast laat hij ook echt zien dat hij gemotiveerd is. Af en toe geven de oudste jongens les in hun eigen vak aan de jongere kinderen. Natuurlijk kiest deze jongen Frans en wat doet hij dat leuk! Een natuurtalentje.
Donderdag komt dan eindelijk Nederlands gezelschap, toppertje Jorinde! Kijk er super veel naar uit en we zullen veel reizen maar ook zeker dingen op het weeshuis gaan doen. Dat zal zeker in het volgende blog verteld worden!
Liefs!