Bezoek uit Nederland & op=op
Blijf op de hoogte en volg Leonie
08 Maart 2015 | Ghana, Kumasi
En toen was er eindelijk bezoek uit Nederland! Wat als een grapje begon was binnen een week geen grap meer, collega Jorinde komt naar Ghana. En natuurlijk stond ik ruim op tijd op het vliegveld Jorinde op te wachten... NOT. Jorinde was er al en ik in geen velden of wegen te bekennen, op z'n Afrikaans zeggen we dan maar. Laat het avontuur maar beginnen!
De dag na aankomst zijn we gelijk naar het weeshuis gegaan. Hier werden we omgedoopt tot wasvrouwen van de jongste kinderen, heerlijk! De kids die al dansend onder het koude water staan, Nederlandse badschuim (zeer exclusief) afspoelen, ingesmeerd worden met een lekker ruikende bodylotion en vervolgens wel 5 minuten hun tanden poetsen omdat de door Jorinde meegenomen tandpasta wel héél lekker smaakt. Een groot feest, voor ons allemaal.
Omdat we natuurlijk wel tuttel-meiden blijven hebben we een avond lekker maskers opgesmeerd. Noem het gemeen of leedvermaak, maar we hadden opeens zin om onze zus Emelia, met wie we op een kamer liggen, te laten schrikken. Gezichtsmaskers kennen ze niet in Ghana dus dat witte spul op je gezicht ziet er dan natuurlijk eng uit (daarnaast gebruiken ze wel wit poeder op gezichten in de ghanese films om hekserij uit te oefenen). Er was lights off dus het was donker in onze kamer. Zodra Emelia de kamer binnen kwam schenen we met een zaklamp op ons gezicht en gillen maar, iedereen! Emelia wist niet hoe gauw ze de kamer uit moest vluchten. Haha gemeen, maar stiekem ook leuk, vond ook Emelia. Die vervolgens de kinderen ging roepen omdat wij zogenaamd een snoepje zouden uitdelen. De gezichtsuitdrukkingen en spastische bewegingen en vervolgens de verbazing en lachbuien van de kinderen zullen we niet gauw vergeten. Zelfs de grote stoere mannen die ons zouden moeten beschermen struikelden over elkaar en doken achter het bed, voel me zo beschermd. Achteraf mazzel dat niemand ons heeft aangevallen.
Omdat Jorinde veel spullen voor de kids had meegenomen en we erachter kwamen dat delen hier echt nog erg moeilijk is hebben we een bingo gemaakt, dan ligt hun lot in handen van "God" en krijgt iedereen uiteindelijk iets. Leuk idee, uitvoering: een grote chaos! De kinderen wilden natuurlijk allemaal bingo en begonnen steeds harder te schreeuwen. Maar ze vonden het leuk en waren allemaal blij, oke bijna allemaal, met hun prijzen. Ook was er een bal met lichtjes erin die aangingen zodra je het op de grond zou gooien, lummelen leek ons een leuk idee! Er was lights off (natuurlijk! Onze grote vriend) maar dat gaf het spel extra leuk effect. Maar ook lummelen bleek hier moeilijker te zijn dan gedacht. Het is natuurlijk veel leuker om de bal keihard naar iemand te gooien... Totdat iemand begint te huilen, kleine aanpassing in de spelregels, keihard tegen de grond gooien en dan erachteraan rennen. Ook goed!
We zijn niet alleen op het weeshuis geweest, we hebben ook veel gereisd. Prachtige olifanten gespot in het Mole national park, aapjes gevoerd in Boabeng Fiema monkey sanctuary, langs geweest bij het Hand in Hand project waar kinderen en (jong)volwassenen met een beperking worden opgevangen, lekker afgekoeld onder de prachtige Kintampo Waterfalls en ook heerlijk gerelaxt op het strand dat we eigenlijk voor onszelf hadden. En dit natuurlijk niet zonder de nodige avonturen onderweg, zeer beperkte beenruimte, een bus die pas na 9 uur aankomt "The bus is coming!", mensen die ons hebben vermaakt, geïrriteerd "bedreigd, gevalletje miscommunicatie" "Are you stupid?!" "Are you calling me stupid?!! Don't say that or I'll slap your face!"en in ons hart een plekje hebben gekregen. We hebben Ghana van alle kanten meegemaakt.
En aan al het leuks komt een eind. Na drie weken was het echt tijd dat Jorinde weer naar Nederland vertrok. Dus dit keer wel ruim op tijd op het vliegveld om niet mijn collega, maar vriendin uit te zwaaien!
En toen was ik weer "alleen", hoewel je hier nooit echt alleen bent. Altijd lieve mensen om je heen. En nu onderweg naar de kinderen in het weeshuis, om hier over een weekje definitief afscheid te nemen. Deze keer heb ik het weeshuis ook van een minder leuke kant meegemaakt en dat valt deels te wijten aan de cultuurverschillen maar ook aan persoonlijkheid. De dingen die ik vraag kosten geen geld maar af en toe een bedankje en op z'n minst respect tonen verwacht ik wel. Helaas is dat vaak achterwege gebleven en had ik niet het gevoel dat werd gewaardeerd wat ik allemaal voor het weeshuis heb gedaan en nog steeds doe. Dit staat absoluut los van de kinderen, want dat zijn stuk voor stuk schatten en wat houd ik toch van hun! Kinderen die rennend op je af komen rennen zodra je het terrein op komt, stiekem altijd vragen of je een snoepje hebt en waar ik uren mee kan praten en grapjes maken. Ik zal ze nooit vergeten en ze hebben zeker invloed gehad op hoe ik het leven waardeer en in het leven sta en ik zal ze nooit vergeten. Maar het is mooi geweest. Ik zal ze zeker missen, maar het is goed zo. Ik ga ooit weer naar ze terug, dat sowieso, maar dat zal voorlopig nog niet het geval zijn. Deze week geef ik het laatste sponsorgeld uit aan schoolgeld dat betaald moet worden en dan is ook daar alles van op. Volgende week neem ik dus afscheid van ze, vertrek ik voor 1,5 week naar Wa om een begrafenis in Bolga mee te maken (schijnt hier een groot feest, feest ja, te zijn dat meerdere dagen duurt) om daarna de laatste dagen aan de kust door te brengen. Even helemaal niks.
Ik heb het gevoel dat ik in een emotionele achtbaan heb gezeten met hoge pieken maar ook diepe dalen. Maar ik kijk er met een grote glimlach op terug. Zoveel ervaringen rijker en mensen die ik heb leren kennen, geweldig. Nog drie weken en ook nu zal ik er volop van genieten. Kom maar op!
Liefs, xx
De dag na aankomst zijn we gelijk naar het weeshuis gegaan. Hier werden we omgedoopt tot wasvrouwen van de jongste kinderen, heerlijk! De kids die al dansend onder het koude water staan, Nederlandse badschuim (zeer exclusief) afspoelen, ingesmeerd worden met een lekker ruikende bodylotion en vervolgens wel 5 minuten hun tanden poetsen omdat de door Jorinde meegenomen tandpasta wel héél lekker smaakt. Een groot feest, voor ons allemaal.
Omdat we natuurlijk wel tuttel-meiden blijven hebben we een avond lekker maskers opgesmeerd. Noem het gemeen of leedvermaak, maar we hadden opeens zin om onze zus Emelia, met wie we op een kamer liggen, te laten schrikken. Gezichtsmaskers kennen ze niet in Ghana dus dat witte spul op je gezicht ziet er dan natuurlijk eng uit (daarnaast gebruiken ze wel wit poeder op gezichten in de ghanese films om hekserij uit te oefenen). Er was lights off dus het was donker in onze kamer. Zodra Emelia de kamer binnen kwam schenen we met een zaklamp op ons gezicht en gillen maar, iedereen! Emelia wist niet hoe gauw ze de kamer uit moest vluchten. Haha gemeen, maar stiekem ook leuk, vond ook Emelia. Die vervolgens de kinderen ging roepen omdat wij zogenaamd een snoepje zouden uitdelen. De gezichtsuitdrukkingen en spastische bewegingen en vervolgens de verbazing en lachbuien van de kinderen zullen we niet gauw vergeten. Zelfs de grote stoere mannen die ons zouden moeten beschermen struikelden over elkaar en doken achter het bed, voel me zo beschermd. Achteraf mazzel dat niemand ons heeft aangevallen.
Omdat Jorinde veel spullen voor de kids had meegenomen en we erachter kwamen dat delen hier echt nog erg moeilijk is hebben we een bingo gemaakt, dan ligt hun lot in handen van "God" en krijgt iedereen uiteindelijk iets. Leuk idee, uitvoering: een grote chaos! De kinderen wilden natuurlijk allemaal bingo en begonnen steeds harder te schreeuwen. Maar ze vonden het leuk en waren allemaal blij, oke bijna allemaal, met hun prijzen. Ook was er een bal met lichtjes erin die aangingen zodra je het op de grond zou gooien, lummelen leek ons een leuk idee! Er was lights off (natuurlijk! Onze grote vriend) maar dat gaf het spel extra leuk effect. Maar ook lummelen bleek hier moeilijker te zijn dan gedacht. Het is natuurlijk veel leuker om de bal keihard naar iemand te gooien... Totdat iemand begint te huilen, kleine aanpassing in de spelregels, keihard tegen de grond gooien en dan erachteraan rennen. Ook goed!
We zijn niet alleen op het weeshuis geweest, we hebben ook veel gereisd. Prachtige olifanten gespot in het Mole national park, aapjes gevoerd in Boabeng Fiema monkey sanctuary, langs geweest bij het Hand in Hand project waar kinderen en (jong)volwassenen met een beperking worden opgevangen, lekker afgekoeld onder de prachtige Kintampo Waterfalls en ook heerlijk gerelaxt op het strand dat we eigenlijk voor onszelf hadden. En dit natuurlijk niet zonder de nodige avonturen onderweg, zeer beperkte beenruimte, een bus die pas na 9 uur aankomt "The bus is coming!", mensen die ons hebben vermaakt, geïrriteerd "bedreigd, gevalletje miscommunicatie" "Are you stupid?!" "Are you calling me stupid?!! Don't say that or I'll slap your face!"en in ons hart een plekje hebben gekregen. We hebben Ghana van alle kanten meegemaakt.
En aan al het leuks komt een eind. Na drie weken was het echt tijd dat Jorinde weer naar Nederland vertrok. Dus dit keer wel ruim op tijd op het vliegveld om niet mijn collega, maar vriendin uit te zwaaien!
En toen was ik weer "alleen", hoewel je hier nooit echt alleen bent. Altijd lieve mensen om je heen. En nu onderweg naar de kinderen in het weeshuis, om hier over een weekje definitief afscheid te nemen. Deze keer heb ik het weeshuis ook van een minder leuke kant meegemaakt en dat valt deels te wijten aan de cultuurverschillen maar ook aan persoonlijkheid. De dingen die ik vraag kosten geen geld maar af en toe een bedankje en op z'n minst respect tonen verwacht ik wel. Helaas is dat vaak achterwege gebleven en had ik niet het gevoel dat werd gewaardeerd wat ik allemaal voor het weeshuis heb gedaan en nog steeds doe. Dit staat absoluut los van de kinderen, want dat zijn stuk voor stuk schatten en wat houd ik toch van hun! Kinderen die rennend op je af komen rennen zodra je het terrein op komt, stiekem altijd vragen of je een snoepje hebt en waar ik uren mee kan praten en grapjes maken. Ik zal ze nooit vergeten en ze hebben zeker invloed gehad op hoe ik het leven waardeer en in het leven sta en ik zal ze nooit vergeten. Maar het is mooi geweest. Ik zal ze zeker missen, maar het is goed zo. Ik ga ooit weer naar ze terug, dat sowieso, maar dat zal voorlopig nog niet het geval zijn. Deze week geef ik het laatste sponsorgeld uit aan schoolgeld dat betaald moet worden en dan is ook daar alles van op. Volgende week neem ik dus afscheid van ze, vertrek ik voor 1,5 week naar Wa om een begrafenis in Bolga mee te maken (schijnt hier een groot feest, feest ja, te zijn dat meerdere dagen duurt) om daarna de laatste dagen aan de kust door te brengen. Even helemaal niks.
Ik heb het gevoel dat ik in een emotionele achtbaan heb gezeten met hoge pieken maar ook diepe dalen. Maar ik kijk er met een grote glimlach op terug. Zoveel ervaringen rijker en mensen die ik heb leren kennen, geweldig. Nog drie weken en ook nu zal ik er volop van genieten. Kom maar op!
Liefs, xx
-
08 Maart 2015 - 20:03
Jorinde:
Ahhhhh superleuk om te lezen, ookal heb ik alles zelf meegemaakt!
En hoe gaaf is het hoe alles is gegaan, als grapje begonnen en 3 weken later zijn we opeens een bijzondere vriendschap rijker!
Ik ben echt trots op hoe jij in het leven staat, ik heb het nu zelf meegemaakt hoe het bijvoorbeeld is om iets te geven en de waardering achterwege blijft en dat is niet leuk. Maar jij slaat je er weer doorheen en je hart is zo groot dat je terug gaat voor de kids. En onder niet al te makkelijke omstandigheden toch voor jouw gevoel afscheid nemen van ze. KNAP!
Geniet nog van alle mooie momenten en geef een dikke knuffel aan alle kids!
Heel veel liefs en tot gauw!
-
08 Maart 2015 - 21:28
Britt:
Wauw heel mooi geschreven!
Veel herkenbare dingen, heel leuk en mooi om te lezen!
Ik hoop dat je een mooi afscheid hebt en geniet nog van je laatste weekjes!
xxx -
08 Maart 2015 - 22:28
Nika:
Wat is het opnieuw weer een plezier om je mooie verhaal te lezen! Wat doe je te gekke dingen en wat maak je mooie herrinneringen! Heel veel plezier de laatste weken en geniet vooral van álles daar!! Liefs Nika -
08 Maart 2015 - 23:25
Myrthe:
Wauw, mooie ervaringen Lee! Geniet van de laatste weekjes en tot snel lief vriendinnetje! X -
09 Maart 2015 - 17:31
Tijn Meijer:
Lieve Leonie,
Bedankt voor je mooie verslag. Ik hoop dat je de laatste weken ook zo zult genieten.
Je hebt een groot hart waar al die mensen in passen. En ik weet zeker dat je de herinneringen altijd bij je zal dragen.
xxTijn
-
10 Maart 2015 - 00:32
Liedewij:
Leonie, ik heb natuurlijk alles van Jor gehoord en genoot van haar, maar ook jouw verhaal. Die kids zullen jou nooit vergeten, in hun leven heb je een onuitwisbare herinnering achter gelaten. Wees er trots op, indrukwekkend!! Geniet nog en goeie reis terug -
12 Maart 2015 - 22:12
Martin Van Hofwegen:
Hallo Leonie,
Je hebt er weer een indrukwekkend werkbezoek van gemaakt dat ons mooie verslagen heeft opgeleverd en jou een geweldige levenservaring. Jammer dat je van het weeshuis niet het verwachtte respect hebt ontvangen. Niets is alleen maar positief, maar het positieve zal je bij blijven. En jij zult de kinderen bij blijven. Laat je een foto voor ze achter?
Geniet van je vrije week en dagen aan de kust!
Groet, Martin v. Hofwegen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
